Θεέ μου, τι παράδοξοι κρωγμοί,
θυμίζουν τα πουλιά
και τα παιδιά στο "Ξαφνικά, πέρσι το καλοκαίρι", δεν
ξέρω αν τ'ακούς, αν ακούς, αν βλέπεις ό,τι οι άλλοι
ονομάζουν πεφτάστερο,
οι διάττοντες φαίνονται να διανύουν
μιαν ελάχιστη πορεία, πριν ένα χρόνο ήσουν εδώ,
τώρα δεν μπορώ να ισχυριστώ τίποτε με βεβαιότητα,
δεν μ’ ενδιαφέρουν οι βασιλείς με τους ακολούθους τους,
άσε τους ναρκίσσους να καθρεφτίζονται στα τενάγη
πλάι σε βατράχους και νούφαρα, δεν μ’ ενδιαφέρει
η ποιητική παραδοξολογία, τα άστρα και τα άνθη,
πριν ένα χρόνο, ακούγαμε το "που να'σαι, τάχα το βράδυ αυτό",
με ρωτούσες ποιον σκέφτομαι και απαντούσα "τον πατέρα",
αν τώρα συνέβαινε θα'λεγα ό,τιδήποτε πέρα απ'την αλήθεια
αλλά και ειλικρινής αν ήμουν, θα καταλάβαινες;
Να φεύγαμε όλοι μ'ένα παιδικό τραγούδι στα χείλη,
με ένα μυαλό- ουρανό γεμάτο δρομαία νέφη.....