Έχει τόση άπνοια,
φύλλο της καρδιάς δε σείεται.

Τ’ όνειρο δε σαλπάρει.

Μονάχα ένα χαμόγελο,

ένα τόσο δα ασήμαντο γελάκι
στην άκρια των χειλιών,
έβαψε κόκκινη την γκρίζα γραμμή
της μελαγχολίας.

Σαν ξεχασμένος φάρος

στης νυχτωμένης θάλασσας
τ’ ατέλειωτο σκοτάδι.

Ελπίδα ονομάζεται,

μη όνειρο;
Ή πόθος;