Ήρθε από τη βορινή Ρωσία κατάχλομος,
μοιραίος, ένα μετάξινο κουρέλι.
Απ’ το γαλάζιο του αίμα τόσο απόμεινεν
όσο για να μιλεί και ν’ ανασαίνει.

Μια νύχτα είδε στη φλόγα τέφρα διάχυτη
να γίνονται κι οι ωραίες περγαμηνές του.
Έκλαψεν. Οι υποκλίσεις τώρα του `μειναν
μόνο και τα κομψά τα γαλλικά του.

Τ’ απόβραδα ιλαρά κραυγάζει η οδύνη του
στις χορδές μιας κιθάρας καπνισμένης.
Ωχρός και κωμικός μες στην απώλεια του,
είναι ένας αρλεκίνος σπαραγμένος.

Λοφίο ριχτό απ’ το κράνος του, θερμόμετρο
στο κρύο, αρκτικό μηδέν κρυσταλλωμένο,
ό,τι οι θεοί του επήραν βρίσκει, ανήδονος,
στους χλομούς παραδείσους της μορφίνης...