Πόσο τα αδηφάγα πάθη
έχουν χαράξει τα πελάγη των ονείρων μου
κι έχουν εξαγριώσει τις νύχτες της αγρύπνιας μου
το ξέρουνε τα αδάμαστα καράβια
όταν σαλπάρουνε βουβά μεσάνυχτα
εν μέσω δίψας και ξεσηκωμού
για τα πιο απόμακρα λιμάνια σου.
Το ξέρουνε οι κλειδωμένες θύρες της σιωπής μου
που τις άνοιγες μια-μια με τ’ αντικλείδια σου
και βγαίνανε στο φως τα διψασμένα οράματα
κι είχαν στο βλέμμα τους
τον ουρανό των καταρτιών σου
να αστροφορούν μέσα στη νύχτα
να πηγαίνουν.

Μην ήσουν το τριζόνι του γενέθλιου σπιτιού
στο στόμα η γλύκα απ’ το σταφύλι
τ’ άσβηστα μάτια όσων έφυγαν
τα βήματα που ρίζωσαν στις πλάκες της αυλής
μην ήσουν μόνο το ταξίδι
και τα βέλη της αγωνίας μου
ώσπου να βρω το σώμα της Ανοίξεως
για να το διαπεράσω πέρα ως πέρα.

Μην ήσουν ό,τι αγάπησα
και θ’ αγαπήσω ακόμη
αυτό το διάδημα από κυκλάμινα
στα φεγγαρένια σου μαλλιά
των άστρων μεσουράνημα
και φρεναπάτη των απέραστων ορίων
αναδυόμενη των νεφών
όχι άλλες μοναξιές
αυτή τη νύχτα.