Ζω και πεθαίνω φλέγομαι και σβήνω αντάμα
παραζεσταίνομαι ενώ ρίγος με κρατά
σκληρή η Ζωή, μα κι’ απαλή μου είν’ αρκετά
κι’ έχω λαχτάρες και χαρές περίεργο κράμα.

Την ίδια ώρα οπού γελώ ξεσπώ στο κλάμα,
και μέσ’ στο κέφι βάσανα νιώθω φριχτά
χάνω ό,τι ωραίο, μα και για πάντα αυτό κρατά
την ίδια ώρα μαραίνομαι κι’ ανθίζω αντάμα.

Με τέτοια αστάθεια ο Έρωτας με περιβάλλει
κι όταν τη θλίψη μου θαρρώ για πιο μεγάλη,
δίχως να το σκεφτώ, είμαι έξω απ’ την οδύνη.

Κι όταν πάλι είμαι σίγουρη για τη χαρά μου
και πως στην ώρα βρίσκομαι την πιο γλυκιά μου,
στην πρώτη μου τη συμφορά με παραδίνει.