Η πλατεία φίλησε το χέρι μου
σα να ήμουν ιερέας
τι είναι ομόνοια (ρώτησε)
απεταξάμην άρθρωσα
και δεν απάντησα
μετά μου φίλησε τα μάτια
σα να ήμουν ύστατη αγάπη
κι αποχωρίστηκα το σώμα
έπειτα ήρθε ο θάνατος
τι είναι τόπος (ρώτησε)
έκαμα πως δεν άκουσα
απασχολημένος με το τόπι μου.
Έτσι πέρασε το πρωί.

Μ’ επισκέφτηκε μέρα μεσημέρι ο νεκρός πατέρας.
Μπαμπά, φώναξα, μπαμπά,
ελπίζοντας να ξαναβρώ την παιδική μου αθωότητα.
Φυσικά δεν απάντησε
με παραξένεψε όμως λίγο μετά η κραυγή
σαν λογοτεχνίας φωνή
μπαμπά
μπαμπά
όχι, δεν ήταν η φωνή μου,
ούτε με άκουσες
στον δικό σου κόσμο ψάχνεις κι εσύ
τον δικό σου νεκρό πατέρα.

Η νύχτα δε γράφτηκε ακόμα.