Βλέπεις αυτόν εκεί με το σκουφί
είν’ ο Οδυσσέας, έφτασε ως εδώ

ψάχνοντας αγορές και θέμιστες

είν’ ο Οδυσσέας, γύριζε στον τόπο του

τον πήραν άλλοι δρόμοι, αλλού

τον έβγαλαν εδώ



ποιες αγορές, ποιες θέμιστες

σ’ ανήλιαγα σκοτάδια κατεβαίνοντας

ποιες αγορές ποιες θέμιστες, του λέω, κατάλαβέ το

μικρό νησάκι ο κόσμος σου

ποιες αγορές, ποιες θέμιστες, όσο μακραίνεις

στο χώρο και στο χρόνο θα τις χάνεις·

έρχεσαι απ’ την εξαίρεση

σιγά σιγά θα μάθεις τον κανόνα



κάτι ψιθύριζε για δίκη

κάτι ακούστηκε για ύβρι κι άλλα ακατανόητα



εδώ τα πράγματα είν’ απλά

εδώ που ορίζουν οι μονόφθαλμοι

εδώ που βγήκες στις μεγάλες μητροπόλεις

εδώ που βγήκες στη μεγάλη αγορά – μια παρεξήγηση

σ’ ατέλειωτο παζάρι ανθρωποφάγων



ούτε αγορές, ούτε θεσμοί

έχουμε μάθει πια

να φυλαγόμαστε απ’ αυτά, τα `χουμε δει

φάτε τους τώρα αμέσως τους τρελούς, κλειδαμπαρώστε τους

είν’ επικίνδυνοι, δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσουν

ποια Ιθάκη, αυτός είν’ ικανός

να φτάσει μέχρι την Αθήνα



καλά σφραγίστε τη βαθιά σπηλιά μη μας ξεφύγει

καλά σφραγίστε την απέραντη σπηλιά μας, ρίξτε

βαριά λιθάρια, αμέτρητα, κάθε λογής

λιθάρια ρίξτε στο άνοιγμα

λάθος μεγάλο να `χουν άνοιγμα οι σπηλιές, ποιος φταίει εδώ

λάθος μεγάλο, κίνδυνος, να κλείσει

να κλείσει τώρα αμέσως και για πάντα.