Όπως δυο σώματα πέρα
απ’ τη φύση σου Κύριε,
όπως δυο σώματα
απ’ τον Αλντεμπαράν ώς το Άλφα
του Κενταύρου,
μέχρι τη γλώσσα που ονομάζεται
ευχή πριν απ’ τη σκόνη,
το έσχατο όριο της ανάγκης
που ονομάζεται άλωση·

όπως δυο σώματα
μες στην υπερβολή της κάθε
μέρας, ότι το φως
είναι φως κι ο αέρας αέρας,
κι ότι όλα διαχέονται μέχρι
την τελική σύλληψή τους,
τότε που γίνεται σώμα το φως
και γίνεται σώμα ο αέρας,
σώμα αφής και ταράζεται
μες στις αισθήσεις, στο ρίπισμα
μιας χοϊκής δημιουργίας·

έτσι δυο σώματα ενσαρκώνουν
τον Λόγο σου Κύριε,
στη γύμνια τους του εύλογου τη γύμνια
ευλογώντας, σε μια τροχιά, βάζοντας
σύνορο τον πόθο, τη γνώση οδηγώντας
απ’ τη διάδρομη ομορφιά.

Κόκκινη οπλή του φεγγαριού
στου αγοριού το μέτωπο,
στα ευφρόσυνά του χείλη.
Της θεουργίας πέτρα δροσερή
μες στην ιλύ του ποταμού,
όπου ανταμώνει ο κήπος με το φίδι.
Ύπνος θνητών του έρωτα ο ύπνος,
του κοριτσιού που αποκοιμιέται
αγκαλιασμένο πλάι στου ρούχου του
την ήμερη σκιά.