Μακάρι να ερχότανε τώρα
η μικρή ακροβάτις
με το λεπτό στρώμα της πάχνης στις παλάμες,
την άσεμνη περόνη στα μαλλιά,
πασχίζοντας να ενώσει την άκρη
στην άκρη του σύμπαντος,
πατώντας το δεξί της πέλμα στο παρόν,
ζυγιάζοντας το αριστερό πάνω απ’ το μέλλον,
πάνω απ’ το δέντρο της Εδέμ, που τα μαγέματα
βαφτίζονται με τον άπρεπο τρόπο των όντων·
κορμί να προστίθεται σε άλλο κορμί,
ύλη να τελειώνεται με ύλη,
τις λέξεις γεννώντας που ορίζουν το άυλο.

Ιδού λοιπόν, στις κερκίδες,
του λαού της το αίσθημα,
ιδού, η αμμώδης αρένα και το κενό,
ιδού, αυτή θεατή, ως θραυστή επιφάνεια
μπροστά από το ελάχιστο, πριν απ’ το περιττό,
ως αρμονία κίνησης, χάρη του κέντρου βάρους,
ως μόρια ύλης που ενώνουν
τις άκρες του σύμπαντος.

Μακάρι να ερχότανε τώρα ο νεκρός σαλπιστής,
με την ωραία γαλάζια στολή του,
τα κόκκινα σιρίτια, το απαστράπτον
μαύρο γείσο των ονείρων του,
ελεύθερος απ’ τον βηματισμό της μπάντας,
λυτρωμένος απ’ το μαρς των ουρανών·
μακάρι να ερχότανε τώρα ο έφηβος νους,
με τους ιωνικούς κρατήρες των θαυμάτων,
τις γυμνασμένες φλέβες του λαιμού,
του στήθους του την άδυτη ανάσα,
γιατί στις ώρες ο ήλιος έχει κιόλας πληθύνει
και κανένας ακόμα δε σάλπισε
τον κατάσαρκο ύμνο της άνοιξης·

γιατί τα χρώματα γεμίζουν με το χρώμα τους,
το κίτρινο με το κίτρινο και το καφέ με καφέ
–είναι αυτή η εποχή· το λευκό δεν υπάρχει
και τα χέρια ανεβαίνουν στον φόβο·
γιατί τα νερά σπάζουν με πάταγο τη θλίψη,
τη μέλαινα χολή των ζωντανών.