Στο αλλοπρόσαλλο δέντρο του ουρανού
τα πουλιά γεννούν φύλλα καθρέφτες
και οι νυχτερίδες ταΐζουν το χρόνο
με τα μικρά παιδιά των ανθρώπων.

Στο φυλλοβόλο δέντρο του ουρανού
μέσα σε πηχτή σιωπή που αναδεύει η νύχτα να μη σβολιάσει
φύτρωσε ένα τσαμπί έκπτωτων αγγέλων.

Με ξεκούρδιστα φτερά
ανάποδα κρεμασμένοι
γαντζωμένοι σε κλαδιά από απενεργοποιημένα μηνύματα
ακίνητοι αιωρούνται –
λίγο πριν την αναμέτρησή τους με τους θρόμβους
του τελευταίου ηλιοβασιλέματος.

Κι όταν οι ριπές από ένα κοπάδι καπνισμένες σκιές
με χνότα που μυρίζουν μπαρούτι
αιφνιδιάσουν το χάος
οι άγγελοι δεν αιμορραγούν
μόνον πέφτουν…

πέφτουν
με συνεχείς πτώσεις

πέφτουν
και τα μαλλιά τους μπλέκονται με τα μαλλιά
των παραστρατημένων αστεριών
που ψάχνουν τις ρίζες τους στο χώμα
πέφτουν
και φυτεύονται με την προσωρινότητα
των παρασιτικών σωμάτων

πέφτουν
και κυλούν μέσα στις φλέβες της νύχτας
με τον ορό του σκοτεινού σου εαυτού.