Ἡ Ἄνοιξη.

Τι σοῦ θλίβει, παλληκάρι,
Τὴν ἀτρόμητη καρδιά,
'Ποῦ κἀμμία δὲ βρίσκεις χάρι
Εἰς τοῦ κόσμου τὰ καλά;

Τώρα χλόη τὴ γῆ σκεπάζει,
Καὶ τὸν Ὄλυμπο θωρᾷς,
'Ποῦ παντοῦ τὸ χιόνι ἀλλάζει
Εἰσὲ κλάϋματα χαρᾶς!

Τ’ οὐρανοῦ, γαλάζιος ὅλος,
Ἐκεῖ `πάνου `ς τὰ βουνὰ,
Γλυκογέρνοντας, ὁ θόλος
Ἀναπαύεται τερπνά!

Δὲν ἀκοῦς μὲ πόσα μέτρα
Τὰ πετούμενα λαλοῦν;
Τὸ κλαρὶ, τὸ χόρτο, ἡ πέτρα,
Ὅλα ὡραῖα χαμογελοῦν.

Εἶμ’ ἐγὼ τὸ Πνεῦμα ἐκεῖνο,
Ὁποῦ φύσημα ζωῆς
Καὶ `ς τὴν ὄψη περιχύνω,
Καὶ `ς τ’ ἀπόκρυφα τῆς γῆς·

Κύττα πῶς ὁλόγυρά μου,
Ξανανειόντας, αὐτὴ,
Τὰ στολίσματα τοῦ γάμου
Νὰ φορέσῃ δὲν ἀργεῖ!

Μὲς τὸ σύφυτο λουλοῦδι,
'Σὲ μιὰ τόπου πιθαμή,
Τώρα πάει χρυσὸ μαμμοῦδι
Κόσμους ἄπειρους νὰ ἰδῇ.

Μ’ ἕνα βλέμμα ἐσὺ τῆς Πλάσης
Πικραμένε βασιλῃὰ,
Ἔχεις τρόπο ν’ ἀγκαλιάσῃς
Κάμπους, ῥάχαις καὶ βουνά.

Πρὶν ἐδῶθε ξαναφύγω,
Τι σὲ θλίβει δὲ μοῦ λές;
Τ’ ἄνθη ἐγὼ `ς τὸν ἥλιο ἀνοίγω,
'Σ τὴν ἐλπίδα ταῖς καρδιαῖς.