Μάρτυρες του ιερού και του βέβηλου,
μάρτυρες της ολέθριας φλόγας και της τραχιάς πνοής,
της περόνης που σκάβει τα μάτια τής μοίρας,
που ξηλώνει τα μάτια τής μοίρας από τις κόγχες των επίβουλων νόμων της·

σχεδόν τραγικοί,
πληρώνοντας το τίμημα των νεκρών που παρασύρθηκαν απ’ την ανάστασή τους·
σχεδόν παράφοροι
μέσα σε αυτή την αθήλαστη γλώσσα που υπαγορεύει τον μέλλοντα
μιας έντρομης σιωπής,

ενώ η αυλαία ανοίγει τις σελίδες της,
θαμπώνοντας στον οίστρο τού αίματος το σχήμα των θνητών,
πρόσωπα λαξεμένα στ’ αντίκρημνα της πλημμυρίδας των στίχων·

ενώ κυρτώνουν οι πόλεις,
όπως κυρτώνει το γέλιο στα χείλη τού τρελού
ή όπως κλείνουν τα βλέφαρα κόντρα στην ώρα τής δύσης.

Δεν είναι πια το αίμα που στράγγισε στην άγονη κοίτη του,
σαν μονότονη ηχώ που στραγγίζει στις φτερούγες τής Χίμαιρας.

Δεν είναι πια οι πόλεις
–οι πόλεις που υπήρξαν–,
δόντια απονευρωμένα στο δέλτα τού στόματος,
νικημένοι ανεμόμυλοι από φυλές τιμητών.

Δρόμοι στην άκρη της γραφής πάνω στη σκόνη·

δεν είναι πια η σκόνη
παρά μονάχα τούτη η φρυγμένη γραφή που ομοιώνει
το βιβλικό της πρόσταγμα με τη ρητορική του·

δεν είναι πια οι δρόμοι
–οι δρόμοι που υπήρξαν–
παρά μονάχα τούτος ο άνεμος που σαρώνει τις αρχαίες γραμμές,
εκπορθώντας τ’ ανυπεράσπιστα τείχη.

Τα υπόλοιπα είναι ο θρήνος που οφείλετε για όλο τον ήλιο κι όλο τον ουρανό,
για όλη την έρημο και τις θίνες τής άμμου που σκεπάζουνε τους συλημένους τάφους·

είναι οι πτυχές των διαρρηγμένων ιματίων σας που σέρνονται στον λάκκο τής σκηνής
και η μεγαλόσχημή σας αναμέτρηση με την αναπαράσταση της πτώσης.