Στην κουφάλα της βιόλας
κουδουνίζει η καρδιά του αηδονιού
Ένας κρότος
λάμπει στο λαιμό
Η ανθοδέσμη
κατάπιε το περιδέραιο
Το λακκάκι σου
αναβοσβήνει
Ανεβαίνεις στο πιο ψηλό κλαδί
για ν’ αγγίξεις ένα αστέρι
Η βρύση στάζει
μακριές μαύρες φούστες
Η σκόνη παραιτήθηκε
παρέδωσε το πέπλο της
στο χνούδι

Αφήνεσαι στα έμπειρα χέρια
της απερισκεψίας
για να σου κάνει
την καλύτερη κόμμωση
με μουσική

Στα ηχητικά ξεσπάσματα
παρακαλάς απεγνωσμένα τη διαφάνεια
να θολώσει
Για να μη βλέπουν τον εσωτερικό σου κόσμο

Παρακαλώ πολύ
όπως απομακρυνθείτε από το γυαλί
Τα εντόσθιά μου ανήκουν
δικαιωματικά
όπως και
οι νότες.