Ἐνῷ τ’ ὡραῖο νησί του ἄγρια, μεγάλη
δύναμη ὀλέθρου ἀπὸ βαθυὰ ταράζει,
σηκόνει ὁ Ποιητὴς τ’ ἄσπρο κεφάλι
καὶ κλαίει, καὶ κλαίει, καὶ θλιβερὰ φωνάζει.

Αλλὰ πῶς ξάφνου, ἐκεῖ ποῦ τόσα κάλλη
καὶ τόσα πλούτια ἔρμη φθορὰ σκεπάζει.
Πῶς λιγοστεύει τοῦ καϋμοῦ του ἡ ζάλη,
τῆς κλάψας του ἡ πηγὴ πῶς ξάφνου ἀλλάζει;

Ξανοίγει π’ ἄνθια ἐλεημοσύνης βγάνει
κάθε ψυχή, κ’ ἡ εὐγνώμονη καρδιά του
τὰ πάει ψηλὰ καὶ πλέκει ὡραῖο στεφάνι.

Χορὸς ἀγγέλων τρέχει ὁλόγυρά του,
καί, λέοντας – Χαῖρε- ὅμοιο τραγοῦδι πιάνει
μ’ ἐκεῖνα ποὖχε ὁ θεῖος φέρει ἐδῶ κάτου.