Να αφήνεσαι στην ελεημοσύνη των λέξεων
είναι απόπειρα ριψοκίνδυνη.
Ιδίως τις νύχτες
που η ψυχή βουτάει τη γλώσσα της
στο μελανοδοχείο των μυστηρίων
για να καθαγιαστεί
ή να μαρτυρήσει.

Διαρρέουσα μνήμη
πουλί που σε παρόχθιες χώρες αποδημεί
να συλλάβει το νόημα του ακατάληπτου
στο μεταίχμιο.

Έξω απ’ τις συντεταγμένες της ματαιότητας
βηματίζει η καπετάνισσα η Ζωή.

Ο νόστος των αισθήσεων
μια έκρηξη αστρική
λίγο πριν το χάραμα.

Όταν ξυπνάνε τα αγάλματα
απ’ την ακινησία
και τον αιώνιο ύπνο τους
μπροστά γυρίζουν οι λεπτοδείκτες
και τα ποτάμια γυρίζουν.

Πλησιάζεις στο κέντρο
κελαρύζει η μέσα σου φωνή
με ευλάβεια προσέρχεσαι
στην ευγονία των λέξεων
προσκυνητής.

Φυλλορροούν οι σιωπές
την αναστάσιμη ώρα
χυμένο το φως κι η αλήθεια
που φίλησα στο στόμα.

Στην απλωσιά του κόσμου
μυρίζει όνειρο και μπουγαρίνι.