Πῶς μ’ ἀγαπᾷ ὁ ἄνδρας μου, αλήθεια!
ἐμπρὸς `στὸν κόσμο πάντα μοῦ γελᾷ,
μοῦ λέει χωρατάδες, παραμύθια,
κι’ οὔτ’ ἕνα μου χατῆρι δὲν χαλᾷ.

Ἐμπρὸς `στὸν κόσμο πάντα μὲ κυττάζει,
μὲ ζάχαρι καὶ μέλι μοῦ `μιλεῖ,
ἐμπρὸς `στὸν κόσμο πάντα μ’ ἀγκαλιάζει,
ἐμπρὸς `στὸν κόσμο πάντα μὲ φιλεῖ.
*
Τοῦ φαίνομαι πῶς εἶμαι Ἀφροδίτη,
καὶ ἅμα πιὰ γυρίσωμε `στο σπῆτι,
ἀμέσως ἕνα ξύλο πάντα πέρνει
κι’ ἀπ’ τὴν πολλὴ αγάπη του ... μὲ δέρνει.