Είδα μια αυλή με ένα ξύλινο παγκάκι για καθιστικό και να μοσχοβολάει ο καφές στο φλιτζάνι.
Η φρεσκάδα των δέντρων και των φυτών να σε διαπερνά.
Πιο πέρα η θέα μιας κούνιας που την κουνούσε ο αέρας.
Το ποτάμι ακουγόταν στο βάθος και σου θύμιζε την παραδείσια γαλήνη,
Που μόνο η φύση μπορεί να σου προσφέρει.
Είδα τις κοπέλες να ανεμίζουν τα μαντίλια τους και να χορεύουν ανέμελα,
Σε μια κατηφοριά. Και οι φωνές τους; Ανάστα ο Κύριος!
Τα αγόρια ψάρευαν και σφύριζαν πονηρά, ούτως η αλλιώς κάτι περίμεναν «να τσιμπήσει».
Το δειλινό, αφού αποχαιρετούσαν τον ήλιο, σειρά είχαν τα σπίτια.
Άναβαν λοιπόν το τζάκι και τα σαλόνια γέμιζαν ζεστασιά,
Έψηναν κάστανα, έπιναν ροφήματα και ακολουθούσαν στη συνέχεια
Ατέρμονες συζητήσεις δίνοντας την κατάλληλη προσοχή ο ένας στον άλλο.
Γέμιζε η ψυχή σου εικόνες και μυρωδιές.
Αλλά εγώ απ’ αυτή την κοινότητα ήμουν περαστική.
Όχι πως δε χόρτασα τη φύση και την ηρεμία,
Σε χωριό μεγάλωσα.
Αλλά να! Που πρόλαβα στην κόψη του ξυραφιού τις αξίες και τα ιδανικά.