Ο Ιάσονας καθόταν στην αυλή του σπιτιού
και σχεδίαζε τη μεγάλη του εκστρατεία.
Είχε απλώσει σ’ ένα τραπεζάκι, ρυθμού ροκοκό,
έναν ναυτικό χάρτη της Μεσογείου,
έναν διαβήτη, μια πυξίδα, έναν χάρακα
και έναν εξάντα.
Μην ξέροντας τίποτα ιδιαίτερο για την ναυσιπλοΐα
προμηθεύτηκε ένα ειδικό βιβλίο, Ναυσιπλοΐα για Αρχάριους,
για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του.

Άρχισε να συχνάζει στα περίφημα τσιπουράδικα του λιμανιού
για να βρει το πλήρωμά του.
Πλησίαζε τους πιο γεροδεμένους
και εκείνους που το μούτρο τους φαινόταν ξύπνιο
και άρχιζε να εξιστορεί το σπουδαίο σχέδιο.

Ο Ιάσονας έχασε την δουλειά του.
Βρήκε κάπου αλλού με λιγότερα χρήματα
και με περισσότερες ώρες εργασίας.
Θεώρησε ότι απλά είναι μια παρένθεση.
Μια παρένθεση που άρχισε να του κατασπαράσσει τα χρόνια.
Τα όνειρά του όμως καλά σφηνωμένα στο κεφάλι του.

Ο χρόνος είναι μια γερή αλεστική μηχανή.
Ο εξάντας έπεσε από το τραπεζάκι κι έσπασε.
Η κεφαλή του διαβήτη σκούριασε
και τα πόδια του δεν υπάκουαν σε κύκλους.

Μια πολύ κρύα νύχτα πέταξε τον ναυτικό χάρτη της Μεσογείου
στην ξυλόσομπα για προσάναμμα.
Η πυξίδα έδειχνε πάντα Νότο.
Τα σχέδια σαν φωτογραφίες κρεμασμένες σε σάπια κάδρα,
με ξύλα σαρακοφαγωμένα και ξερά,
άρχισαν να γλιστρούν απ’ τις κορνίζες τους και να χάνονται.

Όταν πια είχε γεράσει για τα καλά
αναπολούσε την σπουδαία εκστρατεία που ματαίωσε.
Μα το δικαιολογούσε.
«Η δουλειά ξέρετε...»