Πάτερ, Σοῦ δέομαι!
Τῶν τηλεβόλων βρυχῶνται τὰ νέφη,
κύκλῳ μου λαίλαψ πυρὸς κατεστρέφει·
βαίνω θαρσῶν, ἀλλὰ καίομαι.
Πάτερ, Σοῦ δέομαι!
—
Σύ μου στρατήγησον!
Δός μοι ὡς θέλεις, ἢ δάφνην, ἢ θήκην,
εἴτε εἰς θάνατον, εἴτε εἰς νίκην,
διὰ τιμῆς με ὁδήγησον.
Σύ μου στρατήγησον!
—
Σῶτερ, βοήθει μοι!
Σὺ τὴν πνοήν μοι παρέσχες νά ζήσω,
δύνασαι δε νὰ τὴν λάβης ὀπίσω.
Σοὶ ἐμαυτὸν παρατίθημι!
Σῶτερ, βοήθει μοι!
—
Σὸς εἰμὶ, Κύριε!
Θνήσκων ἢ ζῶν, εἶμαι κτῆμά σου ὅλος·
δὲν κηλιδοῦσι τὸ ξίφος μ’ οὐδόλως
φαῦλαι τοῦ κόσμου ἐπήρειαι·
Σὸς εἰμὶ, Κύριε!
—
Σῶσον ἐλέησον!
Ἂν μὲ σπαράξ’ ἡ μαινὰς τοῦ πολέμου,
δέξαι τὸ αἷμα μου λύτρον, Θεέ μου,
καὶ τὴν πατρίδα μου κλέϊσον!
Σῶσον ἐλέησον!