Κι ύστερα, θα είμαστε κάτι παραπάνω απ’ όσους πέρασαν
απ’ αυτό τον πλανήτη.
Θα είμαστε αυτοί που βοήθησαν τ'αηδόνια
να βουλιάξουν περισσότερο μέσα στη νύχτα της λαλιάς τους
και το φεγγάρι ν’ αναπνέει την απλότητα των αισθημάτων,
όπως το πεπρωμένο των ήρεμων ανθρώπων,
όταν πέφτει μακρινή βροχή και μυρίζει σαν τις πεταλούδες και τα ποιήματα.
Ναι, έχουν μιαν ιδιαίτερη οσμή οι λέξεις -
τη νιώθουμε ιδιαίτερα τα βράδια,
όταν μας επισκέπτονται οι παλιοί ποιητές με τσέπες γεμάτες ρίμες,
κρατώντας ένα ποίημα, με υπογεγραμμένα ήτα
που μιλάει για το θάνατο σα να’ ναι ανθισμένη μανόλια
που μιλάει για χωρισμό, όπως μιλάει ένα παιδί για το τσέρκι του.