Έφερα ως εδώ την πέτρα
Την πέτρα με το χαραγμένο όνομα
και τη σκληρή ακατέργαστη όψη

Την πήρα απ’ την σπηλιά των κοχυλιών
τότε που ορίζοντας τη διάστασή του ο χρόνος
άνοιγε τα στενά για να περάσω

Η πέτρα προίκα μου
Η πέτρα πίκρα μου

Αν την κοιτάξεις προσεκτικά
θα διακρίνεις
το θυμό της λάβας που την εκτίναξε
απ’ τα βαθιά κοιτάσματα της λήθης της
θα νιώσεις
το πάθος των ανέμων που τη διεκδίκησαν
το ρίγος των κυμάτων που την προσκύνησαν
θα δεις πατημασιές της γενιάς μου

Άντρες έφιππους, σκυθρωπούς
με σπαθί τη φωτιά
κι άλλους άρχοντες, γητευτές
με αγριοπερίστερα στη στέγη

Και γυναίκες μητέρες
αλύγιστες
με φλεγόμενα στήθια
-κατάρτια στον άνεμο

Θα διακρίνεις ακόμη
νωπά και τα χνάρια μου
την ύστατη προσπάθεια
να χαράξω την αυτοψία της

Αυτήν την πέτρα έφερα ως εδώ
Με τα λάθη της
Με τα πάθη της

Σε αυτήν την πέτρα εργάζομαι
Με φωτεινό νυστέρι ανοίγω τις μνήμες της
Με φωτεινό νυστέρι εναντιώνομαι
Στις σκιές των αιώνων

Το κάθε της κύτταρο παραδίδω στο φως.