Kι όπως αρχίσαμε να γράφουμε Ποίηση
Έτσι, σκέπτομαι, και θα σταματήσουμε.
Θα'ναι΄ένα απόγευμα βροχερό: Το κουκούλι
Που θα γεννήσει τον άλλο Μπωντλαίρ.

Ν'ασχοληθούμε, λέτε, με το εμπόριο;

Όμως τα λεπταίσθητα παιδιά
Θα συνεχίσουν να προσεύχονται
Σαν τα mantodea
-Τα αλογάκια, που λέμε, της Παναγίτσας-.

Ένα μικρό τραγούδι θα αναδεύεται
Απ'τα μαλλιά των γυναικών.

Το ρεπερτόριο των κλόουν
Θα περιλαμβάνει πλέον και ρώσικη ρουλέτα.

Ο νεκρός θ'ανασταίνεται τελικά, θα μιλάει
Για τ’ άλογο που αγκαλιάζει
Ο δακρυσμένος Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε,
Μια που ισχύει
Ο νόμος της Αιώνιας Επιστροφής
Και ο οξυγράφος κάλαμος
Θα ξαναφυτρώσει στα δάχτυλά μας.

Επειδή η Ποίηση δεν είναι αισθητική ευωχία-
Είναι χρέος μας παντοτινό.