Μες στο γκρι και κοιτάς ... Τα νερά, κοίτα, παράθυρο.
Λέξεις κοιτάς, γράμματα πέφτουν βρέχει στα σύμφωνα,
πεινάει ο δίφθογγος, πιο παλιός , άντρας κι αντέχει.
Να το σπάσω να βγει το αγαθό, το ερυθρό, το γλυκό

Θα `ρθει πάλι δημοσιά με τη τσάντα και το σύννεφο θα `ρθει
που κοιτώ και δεν έχω να πω, να μιλήσω.
Σταθμευμένος ο χρόνος και οι λέξεις πονούν
Έχω χρόνια να δω, έχω χρόνια πεινώντας να δω, να μιλήσω.
Και κορμάκι να βγω να καθίσω εδώ για να αρχίσω.
Πίσω μου φράκτης, το νερό στο αυλάκι, καλάμια.
Και πληρώνω σιγή , την τελεία.

Και το σήμερα πιο; Πάω μόνο, πηγαίνω
στην τελεία, στη σιωπή και ελπίζω
Πως πανιά θα φουσκώσουν, πανιά με φωνήεντα
θα φυσήξει ροδώνας με κοντά παντελόνια
Θα φουσκώσει η ώρα και ξυλάκια θα βγάλει ο ούριος
Με τι τρόπο; Όπως σπάζει η πέτρα κι όπως....

Ψέματα λέω λοιπόν. Φτιάχνω πάλι σταθμούς και πηγαίνω
Και είναι μέρες που κοιτάζω ορίζοντες. Aστους πάλι να ρθούν
Που δεν ήμουν, δεν είδα. Μην κοιτάς φύγε πάλι.
Και στον ύπνο που φεύγει θα `ρθει πάλι ξανά η σιωπή, η τελεία...