Πλάι στο φωταγωγό, απ’ τη μέσα μεριά του τοίχου
Μεγαλώνει από καιρό ένα πιάνο
Έχει μηδενίσει πολλές φορές τις σκάλες της οκτάβας του
Μα συνέχεια ξαναφουντώνει, θυμίζει την παραβολή
Των εποχών που περνούν και ποτέ
Δε χάνονται
Στα κοκάλινα μικρά σκαλοπάτια του
Σπαρταρούν άλλοτε έρωτες κι
Άλλοτε, πιο συχνά, κουρασμένες σονάτες.
Στις σχισμένς τους φυλάσσεται ο ορίζοντας
Του φιλόμουσου
Που υπερασπίζεται παύση με παύση τον κρυστάλλινο
Σφυγμό του τσιμέντου
Μέχρι να τον πουν καντάδα.

Θυμάμαι ακόμη τις αθόρυβες επισκέψεις
Στο σαλόνι των θείων που ήταν οι μόνοι
Που από αγάπη και εκκεντρικότητα
Φιλοξενούσαν όλη την ουρά του άβολου επίπλου
Με τον ασπρόμαυρο μανδύα
Αλλά τώρα που η αναπαράσταση της ανύπαρκτης εποχής
Την κάνει να ηχεί πιο σπουδαία
Τώρα που τα σπίτια χαμήλωσαν
Και το πιάνο, όπως κι ο σκύλος, θέλει τις κονσέρβες του
Κλειδώνω την πόρτα απ’ την έξω μεριά
Και πάω να συναντήσω την οχλοβοή της πόλης
Που στα χέρια κάποιου εντοιχισμένου ερασιτέχνη
Αναδίνει γωνιές μελωδίας.