Μια αυταπάτη
με λάγνα μάτια σε κοιτά
χαρίζοντάς σου
το παραλήρημα του χρόνου
και μια καρφίτσα δώρο
για να τσιμπήσεις
τον καθρέφτη

Το ρολόι τρίζει
Δεν το ανέχεσαι να το φοράς
Το σώμα σου ξεφλουδίζεται αργά
Μια οπτασία δακρύζει στο ταβάνι
Άγρυπνες φέγγουν γύρω σου οι αναπνοές
Κι εσύ έρπεις τυφλός μέσα στο σκοτάδι

Στην παρτιτούρα του κόσμου
μια άρια ξεδιπλώνει ρυθμικά
την επιδερμίδα της Γης
σπέρνει ξεριζωμένα δόντια
από φαγάνες οδοστρωτήρες
σπεύδοντας ν’ αποπλανήσει βίαια
τη μακαριότητα της ψευδαίσθησης
και τον παρατηρητή
της λάμψης