Θὰ γίνῃ, δὲν θὰ γίνῃ;... κυττάζω τὰ κανόνια,
τὰ ἄλογα, τὴν τόση πεζοῦρα καὶ καβάλλα,
σπάθαις μακρυαῖς, κορώναις, ἀμέτρητα γαλόνια,
στὸν Πειραιᾶ καινούργια προχώματα μεγάλα,
καὶ μέσα στὴν ἀντάρα, στὴν ταραχὴ ἐκείνη
φωνάζω εἰς τὸ ἔθνος: - Ὁ π ό λ ε μ ο ς θ ὰ γ ί ν ῃ.

Στοὺς καφενέδες βλέπω κάθε Ρωμηὸ πολίτη
γιὰ πόλεμο νὰ ἔχῃ πολὺ ἐρεθισμό,
κυττάζω τοὺς Συλλόγους, τοῦ Κότταρη τὴ μύτη,
τοῦ Τ η λ ε γ ρ ά φ ο υ τἄρθρα τὸν Ἐ θ ν ι κ ὸ Δ ε σ μ ὸ,
τὸν Κοραή, τὸν Ρῆγα, τὸ Φ λ ο γ ε ρ ὸ Κ α μ ί ν ι,
κι’ ὁ πόλεμος, φωνάζω στὸ ἔθνος, δ ὲ ν θ ὰ γ ί ν ῃ.

Βλέπω τοὺς φίλους πρέσβεις νὰ μᾶς κουνοῦν τοὺς ὤμους
γιὰ ὄσα τώρα λένε καὶ γίνονται στὴν Πόλι,
ἀκούω καὶ τὸν Κώστα τὸν ρήτορα στοὺς δρόμους
τὸν πόλεμο νὰ θέλῃ μὲ τὴν καρδιά του ὅλη·
βλέπω καὶ τὸν Παράσχο τὴ Λ ό γ χ η νὰ προτείνῃ,
καὶ σκούζω εἰς τὸ ἔθνος: - Ὁ π ό λ ε μ ο ς θ ὰ γ ί ν ῃ.

Τὸν Κουμουνδοῦρο βλέπω στ’ ἀλήθεια νὰ πυρώνῃ,
σὰ σίφουνας τὸν βλέπω νὰ πέφτῃ στὴ βουλή,
ν’ ἀφρίζῃ, νὰ ταράζῃ νὰ τρέμῃ, νὰ φουσκώνῃ,
καὶ ὅλη τὴν Ἑλλάδα στὰ ὅπλα νὰ καλῇ,
καὶ γλυκοτραγουδῶντας καὶ πάλιν τὴν εἰρήνη,
σὰν Κουμουνδοῦρος λέω. - Θ ὰ γ ί ν ῃ δ ὲ ν θ ὰ γ ί ν ῃ.