Ευωδιά της νερατζιάς,
πώς σε άφησα να πεθάνεις;
Την καρδιά μου σου άνοιξα
να κρυφτείς
και το αίμα μου κλαίει.
Ώ, Μητέρα μου,
εσύ που ήσουνα δυνατή
σα βοριάς και
γκρέμιζες τα χαλάσματα
να περνάει η άνοιξη,
στο θάνατο δεν αντιστάθηκες.
Δε φώναξες, δεν έκλαιγες…
Ήσυχα αποκοιμήθηκες
τον ύπνο το νεκρό.
Με το πικρό παράπονο
πως σ΄άφησα να πεθάνεις
και έμεινα ολομόναχη.
Μητέρα μου,
δεν έχω άλλη φωνή από το θρήνο μου.
Άλλη σιωπή.
Ας μη χτυπούν την πόρτα μας
με φώτα οι ημέρες.
Εμείς πεθάναμε,
δεν έχουμε χαρές.