Νεκροστόλιζα την κούκλα μου
με φύλλα μεταξωτά,
την έκλαιγα και
την έθαβα στα βάτα.
Μετά την ανάσταινα,
τη φύσαγα στον ήλιο
και έβανα τη χρωματιστή
ομπρελλίτσα στο κεφάλι της
να μη μαυρίσει-την ομπρέλλα δεν την έθαβα,
οι νεκροί δε θέλουνε τίποτα.
Και η φωνή και η δροσιά τούς λειώνει.
Πίστευα την κούκλα μου αθάνατη.
Την άφηνα να την παίζουν
οι γάτες, τα σκυλιά και
τα αστέρια, πόδια έχεις, της είπα,
πήγαινε όπου θέλεις …
Κάποιο μεσημέρι,
μόλις πρόλαβα το γουρούνι
και δεν την κατάπιε,
την είχε όμως μασημένη-
μια κούκλα δράμα,
νεκρή επί σκηνής…
Κλαίγοντας, χτύπησα το ζο,
και πέταξα την κούκλα μου
στα φουσκιά.
Στο διάβολο! είπα,
που θα κλαίω για νεκρές κούκλες
και γιατί δεν έχω φτερά…
Δω υπάρχουν
πρωτόγονα χέρια,
πρωτόγονα μάτια
πρωτόγονες πατούσες
και πρωτόγονος θάνατος.
Μητέρα μου, παρουσία της ζωής,
έσπερνες τα γυρίσματα
του φεγγαριού
και φύτρωνε το χρυσό
και το πράσινο.
Το κορμί σου εβλάσταινε,
ανθισμένη, Μητέρα μου.
Στα χέρια σου ωρίμαζε
η καρδιά και το αύριο.
Η γης φύτρωνε στο περπάτημά σου,
σε ακολουθούσαν γεννήματα
και ελιές,
αμπέλια και φώτα.
Τα δέντρα που φύτεψες
σε λέγαν Μητέρα.
Οι κορφές τους έσκυβαν στην ποδιά σου
τις δροσιές και το θρόισμα.
Μητέρα μου,
όπου να ήσουνα
η φωνή σου ηχούσε τον κόσμο!
Η διαύγεια του λόγου σου,
οι τρομεροί θυμοί σου,
οι βροντερές βρισιές σου,
ανεβαίναν τον ουρανό
και ολοκληρώναν το Σύμπαν!
Εγώ, που έζησα στο ντόρο της φωνής σου,
τώρα δεν έχω μίλημα,
ούτε αντιμίλημα…
Στο ξεροπήγαδο της ερημιάς
μόνο τη σκοτεινιά
και το στεναγμό μου ακούω.
Σκουντουφλώντας μέσα μου,
σκουντουφλώντας γύρω μου,
η σιωπή σου.