Καταρρέουμε
χωρίς καν να χάνουμε των χειρονομιών μας τη συνήθεια,
όπως το να κρατάμε τα μάτια ανοιχτά,
το χέρι στη στάση που παίρνει όταν αγαπάμε,
τα κόκαλα μες στη σιωπή τους,
το στόμα στο σημείο του να πει
ή ν’ αποσιωπήσει κάτι.

Καταρρέουμε, ίσως,
χωρίς να πέφτει αυτό που ο καθένας είναι,
μα συνεχίζει να κυμαίνεται σα μια σειρά σπασμών
λίγο πιο φευγαλέων, στον αέρα.

Μπορεί και να μη χάνονται οι χειρονομίες που κατέχουμε,
ακόμα κι όταν παύει να υπάρχει ο κάτοχός τους.
Αν είναι έτσι,
ίσως μια λέξη ανάμεσα σε άλλες
να έχει ειπωθεί για πάντα.