Tο είδωλό μου παραμένει πάντα σιωπηλό.
Τα πάντα ξετυλίγονται στο γυαλί
του καθρέφτη. Κυλούν τα χρόνια όπως όπως
-αλίμονο- μπροστά απ’ τα μάτια μου. Ότι έχω μάθει
μου επιτίθεται. Βλέπω το παρελθόν
να χάνεται άβλαβο στον χρόνο τον παντοτινό
πίσω από εμένα, μέσα στων κατοπτρικών ψευδαισθήσεων
τον σκοτεινό λαβύρινθο,
για να εξαγνιστεί στη λησμονιά.

Δίδυμα είδωλα οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις
αντανακλούν το αδύναμό τους φως
στις σκιές αυτού του δωματίου.
Μπορώ να ακούσω τη σιωπή να σιγοντάρει αυτάρεσκα
τις ανελέητες τις ώρες.
Το μόνο που θυμάμαι:
τον εαυτό μου να πλανιέται στους έρημους δρόμους
μιας λεηλατημένης πόλης,
στους προθαλάμους μιας αδιατάρακτης θλίψης,
σε βιαστικούς και ανεξήγητους ψιθύρους
που σιγούν για πάντα στα μαυσωλεία του χρόνου
και στην οδύσσεια των σκιών
που πλέον μου είναι αδύνατον να αναγνωρίσω.
Είμαι ένας εξόριστος απ’ τη δική μου τη ζωή.
Αγγίζω το γυαλί ξανά και ξανά.
Ίσως να είμαι εδώ.
Ίσως και να μην είμαι.