Αφελής πάντα μάνα, ξεπεσμένη πια
από την παλιά σου ομορφιά και τα μεγαλεία,
γραία πένης, κοσμήματα, πίνακες αριστουργήματα, σπίτια,
τα πάντα έχοντας ξεπουλήσει για τον άσωτο γιό,
σε μένα τη μοναδική σου κόρη είπες:
"Πάρε, είναι τα μοναδικά που έχω. Τα φύλαξα
για σένα, είναι μαύρα μαργαριτάρια, μοναδικά".
Άπιστη εγώ τα πήγα σε ειδικό
κι αποφάνθηκε εκείνος: "Δεν είναι μαργαριτάρια,
αιματίτης είναι. Ημιπολύτιμος".
Κι εγώ εχοντας ανάγκη τον ρώτησα ποια είναι
η αξία τους. "Στην αγορά το πολύ εκατό ευρώ
να φέρουν", απάντησε και του τα `δωσα η μωρά
σε παλιά ελληνικά λεφτά τριάντα
τόσες χιλιάδες δραχμές, τριάκοντα αργύρια.
Κι έμαθα από τον ειδικό ότι ο αιματίτης,
πολύτιμο μετάλλευμα σιδήρου, σκουρόχρωμος
με λάμψη μεταλλική, όταν σύρεται σε τραχιά
λευκή επιφάνεια αφήνει μια κόκκινη αιμάτινη γραμμή.

Λες και δεν εμαθα από τη Σμυρνιά μάνα σου
κι από σένα μάνα, πώς η μάνα σύρεται
κι αφήνει μια κόκκινη αιμάτινη θηλιά.

Ή μήπως δε θυμάμαι
πως ο πατέρας μου
πεθαίνοντας έμεσε αίμα;