Κάτω από γκρίζα ρούχα το κορμάκι σου∙
έτσι που ντύνεσαι, πώς να σ’ αποστηθίσω;
Κοιτάζω μόνον, τα μικρά σου στήθη∙
τα μάτια τρίβονται μες στις πανσέληνούς τους.
Παίζει μια μουσική πρωί-πρωί
σαν διψασμένο ζωο.

Γι’ αυτό δεν έχουν χέρια οι ποιητές.
Τα κόβουν σύρριζα των λέξεων οι λάμες.