Περνούσαν κάτω απ’ τις στοές του φθινοπώρου
κάπως σκυφτοί μεταφέροντας στους ώμους τους
βαριά σακιά με πεθαμένα χρώματα,
με ξερά φύλλα, με ανήλιαγα σύννεφα
και με δοκάρια καπνισμένα απ’ τις μεγάλες πυρκαγιές λυκόφωτων.
Όμως λίγο πιο πέρα είχαν αρχίσει να χτίζουν
μ’ αυτά τα σκοτεινά υλικά έναν ευρύχωρο ξενώνα
με φωτεινά δωμάτια, με μεγάλα παράθυρα ολάνθιστα
από πολύχρωμους κήπους υαλογραφίας.
Άνθρωποι συνετοί, προπάντων έμπειροι, είχαν μάθει
να χρησιμοποιούν με υπομονή καλά τα πάντα
μεταμορφώνοντας τ’ αρνητικά σε Θετικά – με κεφαλαίο θήτα,
έτσι όπως γράφουμε τη λέξη Θεός.