Τραβούσα πέρα, μες στις τρύπιες τσέπες οι γροθιές μου

το πανωφόρι γίνονταν κι αυτό ιδανικό

βάδιζα κάτω από τον ουρανό, ω Μούσα, κι ήμουν

ο μπιστικός σου.

Κι ω, πόσους ονειρεύτηκα εξαίσιους έρωτες.

Το μόνο μου βρακί μια τόση τρύπα είχε!

– Κοντορεβυθούλης ρέμβαζα, και ξεκούκιζα

στο διάβα μου

ρίμες. Κι είχα για χάνι την Άρκτο τη Μεγάλη

– Τ’ αστέρια μου, ψηλά, πόσο γλυκά που θρόιζαν!



Και τ’ άκουγα, και καθόμουν στων δρόμων

τα χαντάκια,

τα όμορφα του Σεπτεμβρίου βράδια, κι ένιωθα

τις σταγόνες

της δροσιάς στο κούτελο, λες κι ήτανε κρασί

βαρβάτο.



Ριμάροντας μες σε φανταστικές σκιές

για λύρες, τα λάστιχα τραβούσα

των πληγιασμένων παπουτσιών με ένα πόδι

πάνω στην καρδιά!