Ξημερώνει κι έχω ξυπνήσει
απ’ το μεθύσι το χθεσινό
μεσημέρι και υποφέρει
η καρδιά μου πώς να στο πω
κάθε βράδυ δεν αντέχω
που δε σ’ έχω, δεν ελέγχω
την ψυχή μου, το μυαλό μου
και με πιάνει ο πανικός μου

Σαν ταινία παλιά
που τέλος δεν έχει
η αγάπη σε ρόλο
που κανείς δεν αντέχει
παίζει πλέον για μας
σε θέατρο άδειο
με φινάλε εμάς
μα θέλει κουράγιο

Η ματιά σου μοιάζει ταξίδι
ένα παιχνίδι ερωτικό
ένα αστέρι σαν καλοκαίρι
το φιλί σου το πιο γλυκό
κάθε βράδυ δεν αντέχω
που δε σ’ έχω ούτε λεπτό.
την ψυχή μου, το μυαλό μου
και με πιάνει ο πανικός μου

Σαν ταινία παλιά
που τέλος δεν έχει
η αγάπη σε ρόλο
που κανείς δεν αντέχει
παίζει πλέον για μας
σε θέατρο άδειο
με φινάλε εμάς
μα θέλει κουράγιο