Μὰ κι’ ἡ νύχτα ἔχει τὰ καλά της,
κι’ αὐτὴ κρύβει θέλγητρα γλυκά·
μᾶς πλανοῦν τὰ τόσα ὄνειρά της,
καὶ κρεβάτια στρώνει νυμφικά.

Πόσοι νὰ νυκτώσῃ καρτεροῦν,
νὰ μεθύσουν μ’ ἔρωτος φιλιά!
Πόσαις νύμφαις τώρα σπαρταροῦν
σὲ γαμβρῶν δροσάτη ἀγκαλιά!

Στὸ σκοτάδι ἔρως μᾶς καλεῖ,
οὐρανὸς καὶ γῆ κρυφὰ φιλιοῦνται,
κι’ ἂν πεθαίνουν τώρα πιὸ πολλοί,
μὰ καὶ πόσοι τώρα δὲν γεννιοῦνται!

Παύει καὶ ὁ κόπος κι’ ἡ δουλειά,
παύουν τόσαι σκέψεις καὶ φροντίδες,
ποῦ καὶ ποῦ γαυγίζουν τὰ σκυλιά,
δὲν ἀκοῦς βοὴ κι’ ἐφημερίδες.

Ἡσυχάζει τὄνα κι’ ἄλλο κόμμα,
φλύαρος κανένας δὲν μιλεῖ
ὁ Μορφεὺς βουβαίνει κάθε στόμα,
δὲν συνεδριάζει κι’ ἡ Βουλή.

Ὤ! μὲ πόσα ὄνειρα τρελλὰ
ἀρμενίζουν ἄπειροι θνητοί!
Πόσοι ζοῦν στὸν ὕπνο πιὸ καλά,
παρὰ ὅταν εἶναι ξυπνητοί!

Μὰ κι’ ἐμένα πόσα δὲν γελοῦν!
τί ὀνείρων κόσμος μὲ μαγεύει!
Μὰ τοῦ κάκου... τι μὲ ὠφελοῦν,
ἀφοῦ ἕνα κἂν δὲν ἀληθεύει;