Δημιουργία τῆς ἁπλῆς ἡσυχίας
Ἀνάμεσα στὸν κόσμο τῶν ψυχῶν

Γνώριμην ἁβρὴ δεντροστοιχία
Ἀπάντησε ἄξαφνα ὁ ἑαυτός μου —
Μιὰ μέρα μεστὴ χυμοὺς
Κι ἀπελπισμένην ὑπεροψία —
Σὰν ἐλησμόνησε τὸ θάνατο
Κάτω ἀπ’ τὸ χῶμαα τῆς αὐγῆς

Ἀποκάλυψη σοφίας
Ἡ μοναξιά!
Θίγω τὰ εὐάερα δέντρα
Κορμιὰ ποὺ ἀρχίζουν καὶ ὑπάρχουν,
Αἰσθάνομαι στὴ θέρμη τῆς ἀφῆς
Πὼς γεννήθηκα σὲ τούτη τὴ σκιὰ

Τώρα ὁ ἥλιος
Γλαυκὸς ὕπνος
Αἰώνια λειώνει
Στὸ πρόσωπό μου,
Καὶ μὲς στὴ θύμηση
Στρώνει τὸ φῶς

Ἐγὼ ἀγαπάω
Ὅ, τι λάτρευσε ἡ φύση
Ἡ ἀνάμνηση
Μὲ περίσσια λάμψη μ’ ὁδηγάει,
Κι ὅπου σκοντάφτω
Εἶναι ὁ ἀγώνας τερπνὸς

Θάλασσα ὑγείας ἡ ζωὴ
Ἀληθινὸ ἀκρωτήρι!