Μὲ τρόπους χαρούμενους
νὰ κρύψῃ ἐπολέμα
ὀργῆς μαῦρα σύγνεφα,
ὁποὖχε στὸ βλέμμα·
ἐστάθη· κ’ ἐκείνη
γλυκόφωνα τ’ ἄκουσε
αὐτὰ νὰ τῆς κρίνῃ:

Μαννοῦλα, μὴ βρέχεσαι,
μὸν ἄμε ἀκουμπήσου
γιὰ λίγο στὸν πλάτανο,
καὶ τ’ ἄδειο σακκί σου
ἐγώ, ποῦ γνωρίζω
τὸν τόπο καλήτερα,
γοργὰ τὸ γιομίζω. -

Μ’ ἐκεῖνο στὸν ὦμο του,
νὰ γύρῃ κοντά της
πολλώρα δὲν ἔκαμε
ὁ ξένος διαβάτης·
καί, πρὶν αὐτὴ μάθῃ
ποιὸς ἦταν, ποῦ πήγαινε,
σὰν ἴσκιος ἐχάθη.

Ἐκεῖ ποῦ κατοίκουνε,
μὲ ἀκούραστο γόνα,
μὲ βιάση ἀνυπόμονη
ἐπῆε κ’ ἡ γοργόνα·
καί, πρὶν σταματήσῃ,
ἐβάλθη τ’ ὁλόγιομο
σακκί της νὰ λύσῃ.

Εὐθὺς ποῦ τὰ δέματα
λυμένα βρεθῆκαν,
ὀχιαὶς ξαπετάχθηκαν,
ἀστρίταις χυθῆκαν,
χιλιάδαις αἰφνίδια
χουμῆσαν ἀπάνου της
θανάσιμα φίδια.

Καὶ πέρα, σὰν ἄψυχη
τὴν εἶχαν ἀφήκῃ,
ἐφύγαν, σφυρίζοντας
γιὰ τέτοια τους νίκη. -
Μαρτιοῦ χελιδόνια
τὴν ἄλλη χαιρέτησαν
γιὰ χρόνια καὶ χρόνια.