Μπαμπάκα

κοίτα στο τραπέζι το ψαλίδι

μια φλέβα θανάτου

χαϊδεύει το βιβλίο

που μου χάρισες

όταν μπήκα

στα δεκατέσσερα


δεν υπάρχει γυρισμός


τα χόρτα

φράξαν τον δρόμο

της ενηλικίωσης

η αρρώστια

χορεύει rock n’ roll

στο κεφάλι μου

δε μπορώ να σκεφτώ

δε μπορώ να σας σκεφτώ

η λογική έχει λυγίσει

κάτω από το βάρος

των ενοχών.


Μπαμπάκα μου

είσαι κι εσύ ένας

από τους δαίμονές μου


κάθε βράδυ

κάθε βράδυ

πεθαίνω κι ανασταίνομαι

μέσα στο flashback

στο flashback

των παιδικών χρόνων

πληγές γραμμένες

στην μήτρα της Εκάτης

παιδί κι εγώ

των καταραμένων τρόπων.


Μπαμπάκα

πατερούλη μου

γλυκέ μου άγνωστε

είμαι το δικό σου

όλο δικό σου

πτώμα

πάρε με στα χέρια σου

σαν τη σταγόνα του δάσους

ίσως αύριο

όλα να’ χουν χαθεί.


Πατερούλη μου

στο παιχνίδι του θανάτου

απόψε αφιερώνω

την τελευταία σφραγίδα


το ψαλίδι

το δισκοπότηρο

η απόλυτη ελευθερία(!)


μην αφήσεις τη θλίψη

να αλλοιώσει

τα χρώματα των επίμονων

στιγμών.


Θέλω να γίνω ο άνεμος.

Θέλω να γίνω η δροσιά

και η γαλήνη σου.

Αγάπη- η βυθοκόρος

θάλασσα

που φοβήθηκες.


Μπαμπάκα μου.

Τώρα μπορώ.

Τώρα το τέλος.

Η αποσύνθεση του

πόνου.


Μακάρι να μπορούσες

κι εσύ να το βαφτίσεις

ευτυχία.