Μην απορείς που εγώ σε σένανε μιλάω,
έτσι όπως τα `φερε η ζωή
δε θέλω πια να τον κρατάω.
Κι αν το κορμί μου είν’ απ’ τον πόνο ματωμένο,
με νοιάζει μόνο τώρα πια
αυτόν να δω ευτυχισμένο.

Εσύ αρχίζεις κάπου εδώ που εγώ τελειώνω,
γι’ αυτό δυο λόγια θα σου πω,
δυο λόγια θα σου πω:

Να τον αγαπάς, τώρα που τον έχεις,
τα λάθη του ν’ αντέχεις,
να νοιάζεσαι γι’ αυτόν.
Να τον αγαπάς, τώρα που τον έχεις,
και να τον προσέχεις
όπως τον πρόσεχα, όπως τον λάτρευα κι εγώ.

Θέλω να ξέρεις πως καμιά φορά θυμώνει,
όλα του φταίνε ξαφνικά,
όμως μετά το μετανιώνει.
Έχει ευαίσθητη καρδιά και ας το κρύβει,
και αφού δικός σου είναι πια
μην τον αφήσεις να σου φύγει.