Μια φορά κι έναν καιρό
όταν το I διακόρευσε το Ο
αυτό γέννησε
το λάγνο γράμμα Φ

Από τότε οι νύχτες μας γράφονται με αστραπές
“Κανείς δεν ξέρει πού ο άγγελος ξεκινά και πού
ο διάβολος τελειώνει»

Μίλα μου
Κοίταξε με
Θέλω να σε ακούω
Θέλεις να με βλέπεις

Όσο η καρδιά του ρόδου χλιμιντρίζει
Αραχνοΰφαντες αναβλύζουν ηδονές
Βαριά αρώματα κεντούν στο σώμα, σαύρες
Οι ουρές γίνονται τσιγκέλια
Σηκώνουν το δέρμα
Βυθίζονται στο κρέας
Βρέχουν φολίδες πέταλα
στου έρωτα
το γάλα

Έλα κεφάλι όμορφο
ματωμένο στ’ αθώα χέρια μου
να σε κρατήσω

Από την κόχη της σχισμής
Χύνεται ένα ψάρι
Σε σιντριβάνι αίματος
Χορεύει
Σπαρταράει.