Στο άσπρο μου σεντόνι πυκνό το χιόνι
με βοριάδες της σιωπης αν δε `ρθεις δε λιώνει
βρήκα χτες τα σ’ αγαπώ που `πες με φεγγάρι
θα στο πώ ειχάν κρυφτεί με ντροπή μες στο συρτάρι

Αχ γιατί ζωή έτσι με παιδεύει
όσα δίνει ξαφνικά μου τα κλέβει τελικά
και αυτό το γράμμα που σου στέλνω
δεν είναι για να ξαναρθείς
θέλω απλά να δω πως ζεις

Πώς ζεις και πώς περνάς
με ποιο σώμα κοιμάσαι, με θυμάσαι ή ξεχνάς
πού ζεις, πού να `σαι
τι καημούς να έχεις
πώς μπορείς και πώς αντέχεις
να μη μου τηλεφωνείς
πώς ζεις και πώς περνάς

Δε μου `πες πως τα χείλη στη λέξη φίλοι
κύμα φέραν και βοριά σε καρδιά κοχύλι
η μορφή σου, η φωνή με πάνε πίσω
κι επεμβαίνει η λογική για να μην τηλεφωνήσω

Αχ γιατί ζωή έτσι με παιδεύει
όσα δίνει ξαφνικά μου τα κλέβει τελικά
και αυτό το γράμμα που σου στέλνω
δεν είναι για να ξαναρθείς
θέλω απλά να δω πώς ζεις

Πώς ζεις και πώς περνάς
με ποιο σώμα κοιμάσαι, με θυμάσαι ή ξεχνάς
πού ζεις, πού να `σαι
τι καημούς να έχεις
πώς μπορείς και πώς αντέχεις
να μην μου τηλεφωνείς
πώς ζεις..