Ένα κοπάδι πρόβατα είχε τόσο καιρό
συνηθίσει την αθωότητα.
Στεκόταν ατάραχο πριν από την σφαγή.
Ούτε ήλιος ούτε σκόνη εν ώρα βραδινή.
Μια η αμαρτία τους.
Συμμάχησαν μ’ ένα άλογο κι ένα μουλάρι
για να ρίξουν αβγά στην αλεπού.
Βαθιανασαίνει ο γητευτής ποιμένας.
Ανθίζει η φλογέρα κι εκχέει φως η κάπα του.
Ο μύθος θέλει τον λύκο να υπάρχει
για να θυμίζει στα πρόβατα την πτώση
κι εκείνος που απέδωσε δικαιοσύνη
λένε πως ήταν ένας Λέων.
Τα πρόβατα ωσάν λησταί εκ δεξιών
κατεβήκανε απ’ τον σταυρό.
Άλογο και μουλάρι ένεκα θαύματος προδόθηκαν.
Η αλεπού θρηνεί και χαίρεται συνάμα.
Ο λύκος κρατάει στα χέρια του τον Άδη
κι ο Λέων απ’ τον θρόνο του
περνά σε δόξα τον Σολομώντα
μιας κι έχει ψυχή από λουλούδια κόκκινων αγρών.