Τώρα κοντὰ ἕνας μακρὺς
καὶ μὲ ψηλὸ καπέλο
μὲ χαμογέλοιο μὲ κυττᾷ,
κι’ ὅπου μὲ δῆ μὲ χαιρετᾷ,
χωρὶς ἐγὼ νὰ θέλω.

Ποιὸς νἆναι; λέγω καὶ μ’ αὐτὸν
τὴν μνήμη μου σκοτίζω
καὶ μὲ κυττᾷ καὶ τὸν κυττῶ,
καὶ χαιρετᾷ καὶ χαιρετῶ,
χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζω.

Μὴν εἶναι μύωψ σὰν κι’ ἐμὲ
κι’ εὑρίσκεται σ’ ἀπάτη;
μὴν ἤμαστε συμμαθηταί;
μήπως ἐφάγαμε ποτὲ
μαζὶ ψωμὶ κι’ ἀλάτι;

Μοῦ εἶπαν ὅμως ἀπ’ αὐτὸν
πὼς χαιρετοῦνται κι’ ἄλλοι·
καὶ ἂν κι’ ἐμένα χαιρετᾷ,
κάλπη ὁ φίλος μελετᾷ
γιὰ Δήμαρχος νὰ βάλῃ.