Ποιὸς εἶδε κράτος κλασσικὸ
σ’ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενῆντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
Ταμεῖο δίχως χρήματα,
καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ Βουλὴ ὡσὰν κι’ αὐτὴ
μὲ Τσουτσουνᾶτο βουλευτή,
νὰ γεμίζῃ κάθε μέρα
ἀπὸ λόγια τὸν ἀέρα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρᾶ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι’ ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

Νἄχῃ καὶ ἄνδρες θηλυκούς,
σακατεμμένους, φθισικούς,
νὰ τοὺς δέρνουν, νὰ τοὺς γδύνουν,
καὶ φωνὴ νὰ μὴν ἀφίνουν;

Νὰ θέλῃ δὰ κι’ ἀπ’ τὴν Τουρκιά,
χωρὶς νὰ ρίξῃ τουφεκιά,
χίλιες χιλιάδες στρέμματα,
ν’ αὐξήσῃ μὲ τὰ ψέματα.