Κοιτάζω ψηλά
πάνω απ’ τις πλάτες
του διαβάτη
ζωγραφίζω
στα μάτια μου
τη διαδρομή
των σπονδύλων του
και τη μιμούμαι
με την ακρίβεια
του οστού
σκότωμα κλώνων
καταφέρνω
σε πτήση αέναη
όταν βογκά
το μεσημέρι
στο νήμα
του υδραργύρου
και τρέμω αταίριαστα
σαν να μου κλέβουν
μέσα απ’ τα ρούχα το κορμί

δέχομαι το χορτάρι
ατέλειωτο
πριν να καρπίσει πάνω μου
τη δροσιά του
και στην ψυχή μου ένα φτερό
πιασμένο απ’ το αυτί
του ανεμόμυλου
αλέθει την ανάσα

αντιστρέφεται η βαρύτητα
ως της πορείας μου
τη βέβαιη απόληξη
στο σύμπαν
με κυνηγούνε πάντοτε
τα πόδια της καρδιάς μου
άστεγες λεύγες
και μια αγάπη υπνοβάτης:
στην αιώρα του κόσμου
μικρό περιστέρι
γουργουρίζω το φόβο μας
και απ’ τα θρύψαλα της φωνής μου
φτιάχνω πάντα το ίδιο ποίημα
ένας κύκλος που κλειδώνει
απ’ τον κύκλο των πουλιών.