Στης Σαλαμίνας τ’ αγάλματα
μας βρήκανε τα περιστέρια.
Κι’ είμαστε εμείς καθήμενοι στο φως
θαλασσινούς χαιρετισμούς ακούωντας απ’ τα πέρα.
Τη γνώση που τη φέρνανε χαλάσματα προγόνων
θύμησες μακρινές κυμματισμένες
καθώς ο Ευαγόρας ο άνακτας μιλούσε μέσ’ στη χώρα.
Κι ’ ήταν τα γέρικα πουλιά στη ξεγνοιασιά του κάμπου
που καρτερούσαν ν’ αντηχήσει το τραγούδι.
Κι’ ήταν η αλμύρα του κρασιού που τα περίμενε
για να μεθύσουν τις ψηλόκορμες Ιτιές
μες τους ψαλμούς της ποίησης να χαθούνε.
Στης Σαλαμίνας τ’ αγάλματα
μας βρήκανε ξανά τα περιστέρια
δίχως τα όπλα των θεών
δίχως τον ήρωα Δία
τις σάλπιγγες, τις τελετές
τις μαυροφορεμενες μάνες.
Τούτη τη φορά μας ήρθε η Σαλαμίνα γη
με τον αυλό της τραγουδώντας.