Το σκοτάδι πλησιάζει το παράθυρό μου.
Ατενίζει με περίσκεψη τα μπλεγμένα χέρια μου
σε στάση προσευχής. Αποσύρεται αμίλητο.

Εκεί κατοικείς τώρα, όπου μπορείς να ακούσεις τις φωνές της θάλασσας.
Εκεί, όπου μπορείς να φορέσεις το χιόνι
σαν ένδυμα που στροβιλίζεται γύρω από τη σκιά σου.
Πλανιέσαι στο γυάλινο λυκόφως αλλόκοτων ονείρων
σαν άγγελος που έχασε το δρόμο του.
Κινείσαι σαν αναλαμπή φωτός μες στο ποτάμι στην άκρη του δειλινού.
Ανακαλείς τις μνήμες των δέντρων στη μοναξιά του φθινοπώρου
κι ύστερα σαν απουσία αποσύρεσαι σε ανεξιχνίαστη σιωπή.

Σου μιλώ μέσα απ’ το σύμπαν των βουβών πραγμάτων
με τα λευκά φωνήεντα του ουρανού.
Εδώ, σε ένα τοπίο ακοής όπου οι γλώσσες τελειώνουν.
Δεν περιμένω να μου απαντήσεις.
Ανυψώνω πέτρες καυτές από τον καλοκαιρινό ήλιο.
Εδώ, όπου μπορώ να ακούσω τη φωνή σου
να με καλεί μέσα απ’ τον ύπνο σαν άλλη πλευρά του αιθέρα.
Δεν υπάρχει ανάγκη πια να με αγκαλιάσεις.

Κοιτάζω έξω το παράθυρό μου αστερισμούς της νύχτας
αναζητώντας στην απύθμενη έκταση την όψη σου που σβήνει.
Πιστεύω σε ότι ακόμα δεν έχει ειπωθεί, μητέρα.