Ο φανοστάτης του δρόμου
στην εκκωφαντική μοναξιά του.
Ο ανεμοδείχτης ακίνητος στη φορά της λύπης.
Παίζω κουτσό μ’ ένα σπασμένο κεραμίδι.
Το παρόν αθροίζει πάνω μου τις νεκρές του στιγμές.
Υπάρχει ένας κίνδυνος μέσα μου που με εξαντλεί.
Εισπνέω την παρουσία του θανάτου,
σαν την παρουσία ενός εαυτού που αρνήθηκα.
Θάνατος είναι το κενό της απουσίας μου
εκεί που με ένα άλλο πρόσωπο είμαι παρούσα.
Λέξεις με γεύση κιμωλίας,
σκέψεις αποκομμένες από τον παράδεισο της αποδοχής.
Ο θάνατος με εξαντλεί, χλευάζει τις μέρες μου.
Και τα μάτια των νεκρών γεμάτα απορία,
γεμάτα λέξεις που δεν ειπώθηκαν.
Έμεινα ξάγρυπνη πάνω στο νεκρό μου μέλλον.
Έξω ο κόσμος άδειος.