Να πω πως μοιάζεις με καλοκαιριά;

Μα `σύ `σαι πιο γλυκιά και μετρημένη.

Τ’ άνθια του Μάη οι ανέμοι σα θεριά
δέρνουν.
Το θέρος γρήγορα πεθαίνει.
Βάνει φωτιές ο ήλιος το πρωινό

και άλλοτε η χρυσή του ειδή χλωμιάζει

-κάποτ’ η τύχη αστόλιστο,
φτηνό
κάνει να δείχνει αυτό που όμορφο μοιάζει.

Μα εντός σου ο ήλιος μέρα-νύχτα
καίει
κι ούτ’ ίχνος η ομορφιά σου δεν ξεφτίζει,
κι ο θάνατος δε θα `χει να το λέει
στα σκότη του
πως ζεις και πως σ’ ορίζει.

Όσον ο κόσμος βλέπει κι ανασαίνει

θα ζει το ποίημα αυτό,
να σ’ ανασταίνει.